dijous, 19 de gener del 2017

Lorilori i els rols de gènere

Em sente de nou davant l’ordinador després d’un mes i mig, per posar un granet més de sorra a l’univers virtual de mares blogueres. Després del Nadal i d’una mudança (amb bebè, que té més mèrit), vull compartir amb vosaltres el debat intern que porte des fa algun temps sobre el joc simbòlic i els rols de gènere.

Per tots és sabut que el joc simbòlic aporta múltiples beneficis als xiquets ja que consisteix, bàsicament, en reproduir de manera lúdica les diverses situacions i rols de la vida quotidiana. És joc simbòlic jugar a les casetes, a les compres, a metges, etc. Melina encara és massa menuda per a aquestes coses, però sí comença a imitar els adults, si té a mà un drapet neteja la taula, intenta posar-se els calcetins, es renta a la banyera, i darrerament hem introduït una rutina a l’hora d’anar a dormir per tal que ella puga avançar què és el que ve després i es vaja preparant. Es tracta que, després de sopar, donem les bones nits a dos micos de peluix amb els que juga molt i els gitem a dormir en un llitet, els tapem i apaguem una llum del menjador.

Doncs bé, vaig pensar que era un bon moment per introduir una nina, ja que pensava que ella ja estava preparada. Si Melina fora un xiquet, no hauria tingut cap problema, però no volia caure en el tòpic de “les xiquetes juguen amb nines”. No volem que els joguets, a casa, reproduïsquen cap rol de gènere tradicional, perquè volem que es desenvolupe lliurement, sense que ningú li diga a què ha de jugar o a què no pel fet de ser una xiqueta. Finalment, vaig a arribar a la conclusió que aquestos tòpics estan presents a la societat, però no a la nostra casa. Ella veu que tots dos, papà i mamà, cuinem, netegem i ens fem càrrec d’ella, per tant, regalar-li una nina només podia ser beneficiós. També té pilotes, un cotxet o un tren, jocs de construcció, instruments, etc. Així que hem decidit que tinga els joguets que pensem que siguen bons, independentment de per a qui els destine la indústria de la joguina i el capitalisme i masclisme imperants. Ella no té la culpa i no té per què perdre’s res.

Dit açò, vaig decidir fer-li jo mateixa la seua primera nina, i vaig triar un tutorial de nina tipus Waldorf per a començar. Les nines Waldorf estan fetes a mà, amb materials naturals com la llana i el cotó i tenen l’expressió de la cara molt poc marcada, perquè d’aquesta manera els xiquets poden jugar més lliurement, sense condicionaments emocionals, i desenvolupar la seua afectivitat i fantasia. Les nines Waldorf més aconseguides reprodueixen les proporcions dels bebès i xiquets reals, açò els ajuda a identificar-se amb elles i a conèixer millor el seu propi cos. Ací teniu un enllaç amb tutorial sobre les nines Waldorf i les seues funcions en el desenvolupament emocional dels xiquets i, per si us animeu, en aquesta web teniu els tutorials que jo he seguit.


L'inici del cap de Lorilori. La part més complicada. 

Esculpint el nas.


Preparant els cabells

Algunes setmanes després d’investigar per internet i comprar els materials, prengué forma la nostra Lorilori. El seu nom és un sorollet que Melina repeteix a voltes, com cantant, i que ens fa molta gràcia. Lorilori ha arribat, i ha triomfat. No és perfecta, té moltes cosetes que millorar, però quan la veure Melina, l’abraçà i la plenà de besets. No hi ha millor recompensa!



¡Lorilori!


Και τώρα, με την βοήθεια της ελληνικών καθηγήτρια μου, την Ειρήνη, έχω μεταφραστεί το κείμενο. :) 

Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μετά από ενάμιση μήνα, για να βάλω άλλο ένα κόκκο άμμου στο εικονικό σύμπαν των μπλόγκερ μαμάδων. Μετά τα Χριστούγγενα και μία μετακόμιση (με ένα μωρό, που είναι πιο δύσκολο), θέλω να μοιραστώ με εσάς την εσωτερική σύγκρουση που έχω εδώ και κάποιο καιρό σχετικά με το συμβολικό παιχνίδι και τους ρόλος των φύλων.

Όλοι γνωρίζουμε ότι το συμβολικό παιχνίδι προσφέρει πολλά οφέλη στα παιδιά, γιατί αποτελείται, βασικά, από την αναπαραγωγή, με τρόπο παιχνιδιάρικο, των διαφορετικών καταστάσεων και ρόλων της καθημερινής ζωής. Είναι συμβολικό παιχνίδι όταν παίζουν τα σπιτάκια, τα ψώνια, τούς γιατρούς, κτλ. Η Μελίνα είναι ακόμα πολύ μικρή για αυτά τα πράγματα, αλλά έχει ήδη αρχίσει να μιμείται τους ενήλικες: αν έχει πρόσβαση σε ένα πανί, καθαρίζει το τραπέζι, προσπαθεί να βάλει τις κάλτσες της, να πλυθεί στην μπανιέρα, και τελευταία έχουμε εισαγάγει μία συνήθεια την ώρα του ύπνου για να ξέρει τι ακολουθεί μετά και να ετοιμαστεί.  Μετά το βραδινό, λέμε “καληνύχτα” στα δύο μαϊμουδάκια, με τα οποία παίζει πολύ, και τα βάζουμε να κοιμηθούν στο κρεβατάκι τους, τα σκεπάζουμε και σβύνουμε το φως του σαλονιού.

Λοιπόν, σκέφτηκα ότι ήταν καλή στιγμή για να της δώσουμε μία κούκλα, γιατί θεώρισα ότι ήταν έτοιμη. Αν η Μελίνα ήταν αγόρι, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα, αλλά δεν ήθελα να πέσω στην κοινοτοπία “τα κορίτσια παίζουν με κούκλες”. Δεν θέλουμε τα παιχνίδια, στο σπίτι μας, να αναπαράγουν κανένα παραδοσιακό ρόλο φύλων, γιατί θέλουμε η Μελίνα να αναπτύσσεται ελεύθερα, χωρίς κανένας να της λέει τι πρέπει να παίζει ή τι όχι, λόγο του ότι είναι κορίτσι. Τελικά, έφτασα στο συμπέρασμα ότι αυτές οι κοινοτοπίες είναι παρούσες στην κοινωνία, αλλά όχι στο σπίτι μας. Εκείνη βλέπει ότι και οι δύο μας, και ο μπαμπάς και η μαμά, μαγειρεύουμε, καθαρίζουμε και την προσέχουμε, γι’αυτό, το να της χαρίσουμε μία κούκλα δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από ωφέλιμο. Έχει επίσης μπάλες, ένα αυτοκινητάκι ή ένα τρένο, κατασκευές, μουσικά όργανα, κτλ. Έτσι, αποφασίσαμε να έχει τα παιχνιδάκια που θεωρούμε ότι είναι καλά, ανεξάρτητα από για ποιους τα προορίζουν η βιομηχανία παιχνιδιών, ο καπιταλισμός και η φαλλοκρατία που επικρατούν. Εκείνη δε φταίει σε τίποτα και δεν υπάρχει λόγος να στερηθεί τίποτα.

Έτσι, αποφάσισα να της φτιάξω εγώ την πρώτη της κούκλα, και διάλεξα να κάνω μία κούκλα Waldorf για αρχή. Οι κούκλες Waldorf είναι φτιαγμένες στο χέρι, με φυσικά υλικά όπως το μαλλί και το βαμβάκι και έχουν την έκφραση του προσώπου πολύ λίγο μαρκαρισμένη, γιατί έτσι τα παιδιά μπορούν να παίξουν πιo ελεύθερα, χωρίς συναισθηματικούς περιορισμούς, και αναπτύσσουν τη συναισθηματικότητα και τη φαντασία τους. Οι πιό πετυχημένες κούκλες Waldorf αναπαραστούν της διαστάσεις των αληθηνών μωρών και παιδιών γιατί αυτό τα βοηθάει να ταυτιστούν με τις κούκλες και να γνωρίσουν καλύτερα το σώμα τους. Εδώ έχετε ένα σύνδεσμο με οδηγίες για τις κούκλες Waldorf και τις λειτουργίες τους στην συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών και, αν έχετε όρεξη, σ’αυτή την σελίδα έχετε τις οδηγίες που εγώ ακολούθησα.

Λίγες εβδομάδες αφού ερεύνησα στο ίντερνετ και αγόρασα τα υλικά, άρχισε να παίρνει ζωή η Lorilori μας. Το όνομα της είναι ένας ήχος που η Μελίνα επαναλαμβάνει μερικές φορές, σαν να τραγουδάει, και μας διασκεδάζει πολύ. H Lorilori έφτασε και θριάμβευσε. Δεν είναι τέλεια, έχει πολλά πραγματάκια να βελτιώσει, αλλά όταν η Μελίνα την είδε, την αγκάλιασε και την γέμισε με φιλάκια. Δεν υπάρχει καλύτερη ανταμοιβή!







3 comentaris:

  1. Preciós Amparo, l'entrada i la Lorilori. Mil gräcies per compartir-les. El meu fill també comparteix els seus jocs amb una nina (comercial), i crec que és molt bo per a ell

    ResponElimina
  2. Qué bé que parles (escrius) Amparo
    M'ha agradst molt el post i la nina.
    És molt bonica!
    Patrick també té un niño, encara que siga comprat
    Un beset

    ResponElimina
  3. Moltes gràcies, xiques! Quina sort tenen Diego i Patrick amb les seues mares! Besos mil!

    ResponElimina